Jeugdig team werpt zich definitief op als kampioenskandidaat

Verslag van de wedstrijd Magnus Leidsche Rijn 1 – En Passant 3 in ronde 6 van de KNSB-competitie.

Sleutelbos

Aan mijn sleutelbos hangt een sleutelhanger, met daarin een geprinte foto. Hij is gemaakt op 21 mei 2016 en de inkt is uitgelopen, na een onbedoeld bezoekje per broekzak aan de wasmachine. De foto is daardoor welhaast niet meer als zodanig herkenbaar. In mijn hoofd echter, is de afbeelding nog glashelder. Links Koen, daarnaast Daan B., dan Tom en op rechts Polle. Ze houden allemaal een groot schaakstuk vast en Polle heeft een zwart-wit geblokte blouse aan; zijn schaakblouse. Achter de jongens sta ikzelf en houd een papiertje omhoog met daarop onze teamnaam: Magnus E1. Een jeugdig team nog, en wat wáren we destijds op schaakgebied een onbeschreven blad.

Het was de eerste keer dat ik aanwezig was bij een NK, het ‘NK Schaken voor E-teams’. Vooraf was gevraagd of ik teamleider wilde zijn; veel verstand van schaken was daarvoor niet nodig, zo had men mij verzekerd. Mijn rol bestond voornamelijk uit het ervoor zorgen dat de jongens op de juiste tijd op het juiste bord zaten en het met enige regelmaat opsteken van een enthousiast duimpje als er gewonnen was, of het geven van een aai over de bol en het spreken van wat bemoedigende woorden na een verloren partij. Altijd bereid om een steentje bij te dragen had ik ‘ja’ gezegd, en zo kwam ik dus op de teamfoto terecht. Dat de dag voor ons op het podium zou eindigen, konden wij op het moment dat de fotograaf afdrukte nog niet weten.  

Sprong in de tijd

We maken een sprong in de tijd. Het is inmiddels 2023 en we spelen met Magnus 1 vandaag tegen hekkensluiter En Passant uit Bunschoten. Omdat de concurrentie in de vorige ronde punten gemorst heeft, staat ons team aan kop. Met slechts 1 wedstrijdpunt, maar toch; geen slechte prestatie voor een team dat voor de helft uit volwassenen bestaat.

Maar het is natuurlijk vooral de gezelligheid en het plezier in het team die dit seizoen tot zo’n leuk schaakjaar maken. Typerend voor de sfeer is dat Albert (die vandaag niet meespeelt), voor aanvang van de wedstrijd toch even in het speellokaal opduikt om foto’s te maken voor het nageslacht. Je weet immers nooit of er nog eens een sleutelhanger (als aandenken aan een kampioenschap?) gemaakt moet worden. Dan kun je je foto’s maar beter alvast bij de hand hebben.  

“Dan weet je dat hij alles onder controle heeft.”

Teamgenoot over Mika

Thuis tegen En Passant dus, en vanmiddag was Mika als eerste klaar. Even daarvoor, zagen diens teamgenoten Mika langs zijn tafeltje lopen, staande een zet doen, die zet noteren, en weer doorlopen. Dan weet je dat hij alles onder controle heeft. Mika, de man die met de monsterlijke score van 5 uit 6 topscoorder van het team is. Mocht het ooit op een kampioenschap uitdraaien: we owe him!

Zegemachine en een geheim wapen

Bessel had in zijn partij ergens een stuk weten te bemachtigen en speelde de partij vervolgens op bijna klinische wijze uit. Daarmee voegde hij na Mika een tweede punt toe aan het palmares van de zegemachine die Magnus 1 dit seizoen blijkt te zijn. Mocht het ooit op bordpunten uitdraaien: we owe him!

Behalve bekende namen, had teamcaptain Dirk vandaag ook een geheim wapen meegenomen. Mylo, in wie ik hetzelfde enthousiasme en dezelfde gretigheid herken als destijds ‘mijn’ teamleden op het NK-E meebrachten, en voor wie het langzame speeltempo in de KNSB-competitie nog een beetje wennen is. Zeker als je tegenstander wél al zijn tijd nodig heeft om een volgende zet te produceren. De grootste uitdaging voor Mylo was dus om niet in slaap te vallen achter het bord. Alle gespendeerde tijd kon echter niet voorkomen dat Mylo’s tegenstander een stuk liet insluiten, en onze jongeling was wakker genoeg om daarvan te profiteren. Mylo: gefeliciteerd! Je eerste punt voor Magnus 1 is binnen en ik weet zeker dat er nog vele zullen volgen.

De tegenstander van Dirk had een visuele handicap en daarom zeiden zij steeds hardop welke zet er gedaan werd. Dat klonk niet alleen erg gezellig, maar was ook praktisch, omdat zijn tegenstander deze zetten dan kon ‘invoeren’ op een kleine houten schaakset, waaraan hij kon voelen welke stelling er op het bord was gekomen. Waarschijnlijk voelde hij daar (behalve stukken en velden) op een gegeven moment ook dat het niet zo goed ging met zijn partij, want Dirk was op stoom en aarzelde niet om de partij te beslissen.  

Die aarzeling was er bij Arjen wel. In een pionneneindspel kreeg hij remise aangeboden, maar dat wees hij af. Op een gegeven moment stond hij gewonnen. Op een ander moment stond hij verloren, en laat dat nu net de laatste van die twee momenten zijn. Jammerrrrr. Dat betekende dat de mannen uit Bunschoten in ieder geval niet met helemáál lege handen naar huis hoefden te vertrekken.

Veel kinderen vinden sla vies, en Tom kreeg het op zijn bord. Nee, geen rucola of lollo rosso. Het Slavisch, vat u hem? Tom wist er in ieder geval weer een heerlijke vinaigrette over te gieten, bij hem zult u geen smakeloze partijen dan wel gerechten aantreffen. Onze vaste bord 2 speler had een drietal gevaarlijke vrijpionnen op d6, e5 en f6 weten te stationeren, maar dat kon niet verhullen dat zijn eigen koning vervaarlijk op de tocht stond. Een remise was het logische resultaat.

Kampioenskandidaat

Na een zegereeks in de afgelopen 4 rondes had Dirk besloten dat ondergetekende toe was aan het wat meer serieuze schaakwerk. Ik mocht plaatsnemen aan bord 3, maar daar viel ik uiteraard direct door de mand. Ik betrapte mijzelf erop dat ik af en toe naar het plafond zat te staren, om daarmee de illusie te wekken dat zich daar allerlei varianten voor mijn geestesoog afspeelden. Wat ik zag, waren een systeemplafond en tl-buizen. Ik kwam een kwaliteit achter te staan, maar omdat mijn tegenstander niet zag hoe hij het materiële voordeel in winst moest omzetten, deed hij een remiseaanbod, wat ik wijselijk accepteerde.

Ja, en aan het eerste bord zat dan nog te spelen de jongen van die ruitjesblouse. Wat is het toch ontzettend leuk om met je eigen zoon in hetzelfde team te spelen. Nadeel is wel dat ik soms meer op zijn partij dan op die van mij let, maar hé, ik moet toch ook stof voor mijn wedstrijdverslagen verzamelen… Polle’s tegenstander had de verleiding niet kunnen weerstaan om een twijfelachtig gambiet te spelen, waardoor Polle al na een paar zetten een stuk won. In de praktijk echter, viel het binnenhalen van de winst nog niet mee en het was al tegen vijven alvorens de overgave getekend werd. Polle bracht daarmee de eindstand op 6-2.

Later op de avond bleek dat Moira-Domtoren van Hoogland had gewonnen en Magnus daardoor nu 2 punten ‘losstaat’ van de rest. Op 1 april, in de laatste ronde speelt Magnus tegen datzelfde Moira-Domtoren om het kampioenschap. Alleen als zij meer dan 5,5 bordpunten halen, dan kunnen ze ons nog inhalen. Een jeugdig Magnus 1 werpt zich dus definitief op als kampioenskandidaat in de grote mensen competitie.

Een leven lang schaakplezier

In 2016 kwamen Koen, Daan B., Tom en Polle via een soort Zwitsers gambiet hoger en hoger op de ranglijst van het NK. Tot hun (en mijn) eigen verbazing stonden zij daardoor aan het eind van de dag ineens op het podium! Het team was vijfde van Nederland geworden! Dat was destijds toch wel een.. .tja hoe zal ik het noemen.. sensationele sensatie. Later zouden er voor de jongens nog wel meerdere NK deelnames volgen, maar dit was misschien toch wel één van de mooiste.

U had ze natuurlijk al herkend van de foto. Tom en Polle schaken nog steeds en maken ook dit seizoen weer kans om in de prijzen te vallen. Magnus 1 zou kampioen kunnen worden en in mijn verslaglegging daarover lukt het mij meestal niet om daar slechts bescheiden over te schrijven. ‘Waar gáát dit heen?’, vroeg een collega schaakouder zich ooit vertwijfeld af. Maar geef toe dat ook uzelf soms (al dan niet lichtelijk) geniet van de nodige epiek, lyriek en dramatiek in mijn wedstrijdverslagen.

Maar eigenlijk is winnen natuurlijk precies waar het niet om gaat. Waar het om gaat is dat er niets mooier is dan om als ouder samen met je kind op schaakavontuur te gaan. Soms actief, bij dezelfde club, als supporter, chauffeur, trainer of wat dan ook. Soms zelfs (zoals in mijn geval) spelend in hetzelfde team als je kind. En soms ook krijgen jij of je kind andere interesses en bezigheden, dat is ook helemaal prima. Maar één ding is zeker: schaken verleer je de rest van je leven niet meer.

En zo kan het zijn dat ouders en jeugd, waarvan sommigen op een foto uit 2016 staan, heden ten dage in één team spelen, dat op 1 april 2023 zomaar kampioen kan worden. Een intergenerationele prestatie, kom daar in andere sporten maar eens om. Of dat ook daadwerkelijk gaat lukken? De tijd zal het leren. En anders hebben we altijd de foto’s nog!