De vrede van Ede
Magnus 1 speelde op zaterdag 23 november een uitwedstrijd tegen de Edese Schaakcombinatie. Een korte samenvatting van die wedstrijd luidt: zeven keer remise, Mika won. Eindresultaat: 3,5-4,5 in het voordeel van de onzen.
Een langere samenvatting van de wedstrijd? Ach, die is helemaal niet interessant voor u. Immers; u kunt uw tijd wel beter gebruiken. U kunt nu dus stoppen met lezen en iets gaan doen wat wél zin heeft. Of iets gaan doen wat géén zin heeft, het is hoe dan ook beter dan uw tijd verkwisten aan het lezen van deze pulp. U weet immers wat u wilde weten; Magnus won de match. Een uitgebreider verslag is alleen leuk voor degenen die erbij waren. Of eigenlijk, ook voor hen niet, zij waren er immers bij en weten hoe het afliep. Verder lezen is daarom voor niemand wenselijk, doet u het toch alstublieft niet.
Nou vooruit, dan moet u het zelf maar weten, u bent nogal volhardend klaarblijkelijk. De Edense Schaakcombinatie is een alliantie van de Edese Schaakvereniging en Schaakvereniging De Cirkel, die hun krachten bundelen in de KNSB-competitie. Er werd geschaakt in de Rehoboth kerk, een locatie die ons een bijna religieuze sensatie bracht. Zelden troffen we een speelzaal die zó goed geoutilleerd is en aan werkelijk niets te wensen overliet. Brede en stabiele tafels, lekker zittende stoelen, betaalbare consumpties en een groot scherm waarop de tussenstanden en een ronddraaiend logo van ESV werden geprojecteerd. Wat verlangt een schakershartje nog meer? Als klap op de vuurpijl waren er naambordjes voor alle spelers gemaakt, hóe welkom kun je je voelen?
Na een vriendelijk openingswoord van de wedstrijdleider daalde een serene rust neer over het kerkgebouw. In diepe concentratie zaten de spelers achter hun bord verzonken. Als er op dat moment een koor was binnengekomen om te zingen over ‘Vrede op aarde’, dan had waarschijnlijk niemand vreemd opgekeken. De seconden werden minuten, de minuten werden kwartieren, de kwartieren werden uren en ogenschijnlijk veranderde er niets. Bas stond weliswaar een pionnetje achter, Joost zelfs twee, maar nergens was nog een duidelijke beslissing gevallen.
Maar toen ging het ineens hard. De ene remise na de andere begon binnen te stromen. Enig geluk had Magnus daarbij wel, want de tegenstander van Bas miste onder tijdsdruk de weg naar winst. Aan de andere kant stonden zowel Isafara als Polle er niet slecht voor, maar kwam het in beide partijen uiteindelijk toch tot puntendeling. Jelle en Sascha speelden gewoon een degelijke partij. Alleen Mika wist na een rekenfoutje van zijn tegenstander een toreneindspel correct uit te tikken en daarmee een vol punt binnen te harken.
Als enige was toen Steven nog aan het spelen en die had op basis van de tussenstand aan een halfje genoeg om de zege voor het team veilig te stellen. Alleen: Steven stond een pion achter. De vraag was daarom of zijn tegenstander de eindstand alsnog op 4-4 kon brengen. Steven gaf echter geen krimp en bleef stug verdedigen, terwijl heel Ede was uitgelopen om dit spannende schouwspel ademloos gade te slaan. Zijn tegenstander wist een vrijpion op de a-lijn te creëren, maar Steven had een listige matdreiging (met paard en toren) in de stelling gevlochten. Daardoor kon de zwarte dame de a2-g7 diagonaal niet verlaten, omdat zij het matveld op g7 moest blijven dekken.
Buiten was het inmiddels donker geworden en aan beide kanten resteerden minder dan twee minuten op de klok. Ten langen leste kon Stevens tegenstander niet meer om zetherhaling heen. Daarmee werd de ‘Vrede van Ede’ vermeden en de koploper met 3,5-4,5 verslagen. Hierdoor is ook de spanning in klasse 4G weer helemaal terug, voor zover u gespannen kunt raken van iets als een schaakcompetitie natuurlijk. Maar goed, die kans is niet geheel denkbeeldig, u bent immers ook tot het einde van dit verslag gekomen. Dat betekent dat u een echte liefhebber bent, of écht niets beters te doen hebt. Hoe dan ook; er is geen redden meer aan. Wij adviseren u professionele hulp in te schakelen, er schijnen praatgroepen voor gevallen zoals de uwe te zijn. Misschien helpt de gedachte dat het altijd nóg erger kan. Er zijn mensen die een verslag als dit niet lezen, maar schrijven…